بررسی اثر عنصر مولیبدن بر نوع ازت افزوده به محیط کشت b5 در طی جنین زایی رویشی دمبرگ هویج

با توجه به این که کشت بافت علاوه بر کاربرد آن در ازدیاد نباتات، پایه و اساس بیوتکنولوژی و دستکاری های ژنتیکی گیاهی می باشد و جنین زایی رویشی تولید نهایی آن است. بنابراین لزوم بررسی و تحقیق در زمینه ی روش های مربوطه که منجر به بهینه سازی مواد گیاهی بدست آمده می شود، آشکار می گردد. با توجه به اینکه فرم های مختلف ازت از ترکیبات مهم در محیط کشت جنین زایی رویشی می باشد، لذا پژوهش حاضر در این زمینه یا به عبارت دیگر تأثیر فرم های مختلف ازت در طی جنین زایی رویشی دمبرگ هویج انجام گردید. از اینرو تأثیر چند نوع مختلف نیتروژن و عنصر مولیبدن در محیط کشت b5، بر روی این پدیده مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش مذکور در قالب طرح کاملاً تصادفی شامل 8 تیمار و 4 تکرار انجام شد. نتایج بدست آمده از این بررسی حاکی از آن است که فرم های متفاوت ازت بر ریشه زایی و مراحل مختلف جنینی تأثیر بسزایی دارند. مشاهدات نشان داد تیماری که در محیط کشت آن تمام فرم های نیتروژن به کار رفته ولی فاقد مولیبدن می باشد ریشه زایی و طول ریشه بیشتر از سایر تیمار ها بود. علاوه بر این استفاده توأم تیمار نیترات تنها، با مولیبدن باعث افزایش جنین های کروی و سبز شد. حذف مولیبدن زمانی که آمونیوم به تنهایی استفاده شد جنین زایی را به شدت کاهش داد. هم چنین بیشترین جنین رویشی تشکیل شده مربوط به زمانی بود که هر دو فرم نیترات و آمونیوم به همراه مولیبدن در محیط کشت بکار برده شد. در مقابل محیط های کشت حاوی کازئین هیدرولیزات در مقایسه با سایر تیمارها باعث تشکیل جنین های بزرگ تر و از لحاظ تکاملی همزمان تر که دارای لپه های سبزتری بودند، گردید.